Dzisiaj w naszym kraju obchodzimy je raczej tradycyjnie odwiedzając cmentarze, kiedyś nasi przodkowie robili to inaczej. Jednak wszystkie te obrzędy mają wspólny motyw: jest to czas refleksji nad śmiercią.

Niektórzy w tych dniach czują się dziwnie, nieswojo, czują czyjąś obecność. To specjalny czas, w którym zasłona, pomiędzy tym co widzialne a niewidzialne, jest bardzo cienka.

Nie bez powodu, praktycznie na całym świecie, w różny sposób świętuję się te dni właśnie teraz – końcem października lub początkiem listopada. W zależności od kultury i tradycji jedni się smucą, inni tańczą.
Dzień szczególnie ważny dla tych, którzy czują, że stracili kogoś zbyt szybko, niezależnie od wieku zmarłego. Może przyniesie im choć trochę ulgi gdy powiem, że każde życie: długie, krótkie, w zdrowiu czy w chorobie, na luzie czy w trudzie – to również doświadczenie, którego ta dusza potrzebowała. Potrzebowała przeżyć to wszystko wybierając kolejne ludzkie życie na Ziemi.
Nie budujcie więc w sobie poczucia winy za to co było. Nie chowajcie urazy. Nie ma złych doświadczeń. Są tylko takie, których jeszcze nie rozumiemy. Dlatego to jest bardzo dobry moment aby przebaczyć. Dzięki temu zasilasz swoją energię w nowe spojrzenie. Porzucasz stare schematy. Nie obawiaj się. Twoi bliscy po tamtej stronie nie chcieliby, abyś tutaj bez końca się zamartwiał i rozpaczał.

Wystarczy intencja, więc usiądź, zatrzymaj się na chwilę.
Tutaj ilość zniczy i kwiatów nie ma znaczenia.
Tutaj znaczenie ma to, co masz w sobie i w swoim sercu.
Pomyśl o tej osobie, uwolnij wszystkie trudne wspomnienia.
Przebacz i podziel się światłem z tymi, którzy byli Ci bliscy.
Niech idą dalej, w nieskończonym cyklu życia.

Zostańcie świadomi